de maakbaarheid van je leven, je geluk en je gezondheid
Ik ben van mening dat we voor een groot deel verantwoordelijk zijn voor ons eigen geluk, ons leven en onze gezondheid. Ja, dat is nogal een statement en ja, ik weet dat ik hiermee misschien geen vrienden maak. Zo zij het. Vandaag buig ik me over de maakbaarheid van dit alles. In hoeverre is het leven maakbaar? In hoeverre is je gezondheid maakbaar? Ik ben ook hierbij geneigd te zeggen dat dit in onze eigen handen ligt. Graag zelfs. Al heb ik me een groot deel van het leven wat nu achter mij ligt slachtoffer gevoeld van mijn eigen gezondheid, mijn lijf en mijn bottenstructuur. Tot een jaar of 3 geleden dacht ik ook daadwerkelijk dat er geen hoofdprijs viel te behalen met mijn genenpoel. Ik was nou eenmaal dat forse meisje, die voluptueuze vrouw, geen ontkomen aan. Voor het gemak even vergeten dat ik, voordat ik het troostvoer vond, altijd superslank ben geweest. Vanuit mijn spirituele visie ben ik er ook van overtuigd dat we veel zelf kunnen oplossen, hand in hand met de reguliere geneeskunde.
Op het moment dat ik te horen kreeg, ruim twee jaar geleden, dat ik per direct mijn eetgewoonten aan moest gaan passen omdat ik een ernstig ziek orgaan in mijn lijf had, schrok ik me een rolberoerte. Ja serieus. Ik dacht: "ok, dan ga ik waarschijnlijk dood". Want afvallen en diëten? Dat kán ik echt niet hoor. Nog nooit in mijn leven langer dan 2 dagen volgehouden en het heeft toch geen zin. Bij voorbaat kansloos. Maar ja, je voelt toch een soort van verantwoordelijk naar je familie en je vrienden en zeer zeker naar je kind. Dus, deze dame ging een tijdlang zonder enkelvoudige koolhydraten door het leven. Ik viel af als een malle, voelde me supergoed, energiek, extreem blij en zeker de eerste periode huppelde ik door het leven alsof ik volop aan de drugs zat. Lekker, maar ook best eng. Ik kreeg complimenten, ging andere kleding aantrekken, die inderdaad ook veel leuker stond, en hervond de lol in beweging en het koken, bakken, het ontdekken van nieuwe gezondere gerechten. Ik viel 14 kilo af in vrij korte tijd, bracht mijn zieke orgaan naar betere waarden en kon zelf ervaren hoe ik op eigen kracht, met doorzettingsvermogen iets tot een succes kon brengen. Ik maakte mezelf gezond. Dat wat ik voorheen voor onmogelijk, of in ieder geval voor ‘lastig haalbaar’ had gehouden. Met die 14 kilo was ik er nog niet, maar het was een mooie start en ik voelde me er zeer goed bij.
Tot zover het succesverhaal. Na een aantal maanden (vooral in de wintermaanden heeft mijn lijf en mijn geest veel meer behoefte aan troostvoer, aan gezelligheid in de vorm van voedsel, zeer energierijk en bij voorkeur enkelvoudig koolhydratig voedsel) kwam de klad er wat in. Op het moment dat ik ging voor De Terugkeer naar Het Gezonde Voedingspatroon en Meer Beweging in het vroege voorjaar van 2020, sloeg de grote C toe, niet voor mij persoonlijk maar wel wereldwijd. Plotseling moest er van alles vanuit thuis gebeuren: school, werk, boodschappen, studie, hulpverlening… alles. Ik gunde mezelf geen tijd voor gezondheid, verviel nog verder terug in slechte voeding en vergat met grote regelmaat zelfs om te eten. Hoewel ik het probeerde te ontkennen had ik veel last van stress. Verandering vind ik wat lastig, ik heb dan echt een tijdje nodig om mezelf opnieuw te programmeren en 2020 stond overduidelijk in het teken van continue aanpassen. Die zomer besloot ik te stoppen met roken, iets wat ik al ruim 25 jaar teveel deed en nog meer was gaan doen. Van de 14 kilo die eraf waren, was er inmiddels weer 4 bij, en mijn conditie was om te janken. Ik beloofde mijn kind, en mijzelf, dat ik in de zomer van 2021 zonder hijgen en heerlijk ruikend in de bossen zou rondhuppelen. In de laatste week van augustus stak ik mijn laatste sigaret aan, en in de maanden daarna kwam ik iets van 3 kilo aan. Nog steeds niet schokkend.
Totdat begin november 2020 van het ene op het andere moment mijn vader er niet meer was. BAM. Het Grote Verdriet zoals ik het nu noem. Een aantal mensen om me heen dachten dat ik wel weer zou vervallen in mijn nicotineverslaving. Dat gebeurde niet. Ik bleef overeind. Bleef keihard werken. Ging door. Tot begin januari 2021. Toen kwam de Grote Klap. Na die laatste sigaret in augustus was ik nl. al slechter gaan slapen. Echt heel erg slecht. En na de traumatische ervaringen die het overlijden van mijn pa met zich meebrachten, sliep ik helemaal niet meer. Nachtenlang. Wekenlang. Flashbacks. Opnieuw ervaren. Niet alleen van de drama’s in het ziekenhuis, het proces van overlijden wat ons door de strot werd geduwd in een paar uur tijd, maar ook het verdriet en de angsten van de periode van ziek zijn van mijn kind een aantal jaren terug. Het ene trauma intens verweven met het andere trauma. Ik was zo hard aan het vechten om overeind te blijven, dat voeding en indirect gezond bezig zijn totaal geen prioriteit had. Ik heb mezelf ook bewust een seizoen gegeven. Een winter om te rouwen, te voelen, diep te gaan en los te mogen gaan met voedsel, drank, snoep. Maar geen nicotine. Ik kwam aan, ja, en ik bleef aankomen. Ook toen ik op een gegeven moment zo geschrokken was, flink was gaan minderen met eten, maar nog altijd in gewicht bleef toenemen. En op het moment dat ik in één week 2 kilo was aangekomen, begreep ik dat er iets goed mis zou kunnen zijn. In de winterperiode ben ik meer dan 10 kilo aangekomen. Onvoorstelbaar als ik het nu zo intik. Ik heb bloed laten prikken, waarna bleek dat mijn lijf weer in gevecht was. Niet één ziek orgaan nu, maar twee. Alles waar ik in 2019 zo voor gevochten had en tot een goed resultaat had gebracht, zat op bijna hetzelfde niveau als in de slechtste tijd. En hoeveel water ik ook drink, hoe goed ik oplet, ontgift of wat dan ook, ik val amper af. Mijn lijf is op hol geslagen. En waar ik eerst blij was, omdat het erop leek dat vooral mijn geest er met mij vandoor was gegaan, baalde ik opeens. Hoe had ik het zover kunnen laten komen? Waarom doe ik het mezelf aan? Het maakt me ook nederig, ja, ik ben en blijf strijdbaar maar besef me inmiddels ook, dat niet alles in het leven naar je hand te zetten is. Soms moet je het gewoon doen met de kaarten die je krijgt uitgedeeld en mag je door dat proces heen. Moet wou ik zeggen, hierover had ik eerder een blog opgezet, maar deze heb ik nooit afgeschreven. Door de niet lekker functionerende lever en schildklier ben ik ook continue moe, of uitgeput.
Dus nu, ondanks de moeite die ik heb met mijn lijf wat bijzonder wulps is op het moment (en dat is heel positief en liefhebbend uitgedrukt) en een gezicht wat op ‘standje zwanger’ staat (wat ik absoluut niet ben, ik hoor het sommigen al denken) probeer ik er het beste van te maken. Kom ik tot de ontdekking dat ik veel te veel hobby’s heb, veel te veel dingen die ik leuk vind, veel te veel boeken die ik nog wil lezen, veel te veel onderwerpen die ik nog verder wil onderzoeken, veel te veel dingen in en rond mijn huis die ik nog wil aanpakken. Het leven is niet maakbaar, bij verre van niet, dat is wel wat we met zijn allen – hoop ik – inzien na de afgelopen 13 maanden. Gezondheid ook niet, je kan er veel in veranderen, in aanpassen en ik blijf van de holistische aanpak. Mijn rooster waar ik in het vorige blog over sprak? Het vormt zich langzaam aan in mijn hoofd. Maar vaak ben ik te moe om het verder uit te schrijven, laat staan om het ook echt fysiek uit te voeren. Te ambitieus ook denk ik, ik wil met monsterstappen vooruit. Of zoals ik eerder deze week aan een vriendin appte “ik wil er chopchop vanaf”. Ik ben gewend dingen aan te pakken, direct of in ieder geval zo snel mogelijk op te lossen en op een ander level te brengen. En voor nu lukt dat niet. Ja, ik ben ook bepaalde dagen of periodes boos, of verdrietig. Of zie ik het niet meer zitten. Maar dat geluk, dat is wel maakbaar, grotendeels dan. Het gaat om je perspectief, hoe kijk je ergens tegenaan? Wellicht dat ik hier een volgend blog wat uitgebreider op inga. Een andere vriendin die ik sprak heeft last van hoe haar leven er op dit moment uitziet. Haar idealen en wensen zijn niet uitgekomen. Op het eerste gezicht, maar, is dat ook werkelijk zo? Of ligt het aan haar perspectief? En ziet zij wel alle lagen? Want we zijn zo gewend om maar naar één bepaalde laag of één aspect te kijken….
Een andere bijkomstigheid van mijn niet geheel goed functionerende organen is vergeetachtigheid, moeite hebben met focus… en die slaat nu in, ik vraag me ook serieus af of ik nu wel mijn punt heb gemaakt in het voorgaande... hahaha, mijn humor heb ik nog, de goden zij dank😁
dus voor nu, lieve lezers, een warme groet van de Rode 💖 pas goed op jezelf, geniet, wees lief voor elkaar en vergeet niet te dansen!! 💃 xxxxxxx
Reactie plaatsen
Reacties