29 december 2022 – 07.08 uur – veel te vroeg om midden in de kerstvakantie wakker en ‘op’ te zijn. Mijn eerste vakantie sinds zeker 10 jaar, waarin ik gewoon twee volle weken verlof heb. Geen dag, uur of minuut hoef te werken voor mijn werkgever. Doelstelling: genieten, relaxen, opladen. En zoals het dan heel vaak gaat in het leven: het loopt heel anders dan hoe je dat je had voorgesteld. Dus zit ik op deze gure, donderdagochtend, in die dagen tussen de tijd, tussen Kerst en Oud & Nieuw, met mijn gare knar een stuk te tikken.
Gisteren heb ik mezelf al voorbereid: het jaaroverzicht 2022. Wat is er veel gebeurd, veel op positief gebied dit keer. Na 7 jaar gevuld met voornamelijk ellende, gedoe, drama, zwaarte en stug doorgaan, heel stug doorgaan – met alle gevolgen van dien. Gisteren dus, zat ik met mijn agenda van 2022 om het jaar helder op het netvlies te krijgen, alle aantekeningen en dagen in één tijdlijn of één verhaal te gieten. Een heel goede vriendin van mij zat te stoeien met haar digitale foto-overzicht, waardoor ik zelf ook een reis door de foto’s ben gaan maken. Eigenlijk om haar te helpen, maar onbedoeld werd dit een veel langere reis; ik ging al scrollend door het jaar 2022 en werd heel soepeltjes doorgeleid naar nog jongere jaren: een aantal pre-30-jaar foto’s, gevolgd door een serie huwelijksfoto’s, heel jonge jaren van mijn zoon, rituele foto’s en selfies, heel veel selfies. Die laatsten niet omdat ik zo vol ben van mezelf, verre van juist. Ik heb het al eerder gezegd, maar volg je mijn verhalen nog niet zo lang: de selfies tonen voor mij de weg die ik heb afgelegd. Elke foto brengt me vrijwel direct terug naar de omstandigheden, gevoelens en ervaringen die ik op dat moment of vlak daarvoor heb opgedaan. Zo steek ik in elkaar, misschien herken je daar jezelf wel in. Daarbij was mijn zelfbeeld nooit bepaald top te noemen, en heb ik de laatste jaren proberen te benutten om ook dat te gaan zien wat anderen overduidelijk wél in mij zagen, maar ik (nog) niet. En dan heb ik het niet over mooie blauwe ogen, kuiltjes in wangen, geweldige bossen haar of volle roze lippen. Nope, ik heb het dan over termen als krachtig, moedig, sterk en zelfverzekerd.
Mijn weg (net als die van vele anderen, want ook hierin ben ik niet uniek, en dat weet ik) bezat namelijk nogal wat hobbels, gemene kuilen en redelijk onzichtbare haarspeldbochten. Na het manoeuvreren door deze mijnenvelden en het nemen en niet alleen maar zien, maar ook voelen van de vele selfies, ben ik de krachttermen zoals hierboven genoemd, vaker gaan zien. En daarnaast nog een aantal andere zaken, zoals plezier, doorzettingsvermogen, vertrouwen en humor, heel veel humor. Vanochtend echter tref ik een gezicht wat lange tijd dominant was in de selfies van de afgelopen jaren. Dikke ogen, zorgen duidelijk zichtbaar, net als het slaaptekort. Een beeld wat ik ook veelvuldig terug zie op de beelden van de voorgaande jaren. Mijn eerste reactie is: gosh, wat ben ik lekker slank, maar eh… iets klopt er niet in het plaatje… en dat zijn de zorgen die ik zie, de eenzaamheid, het verdriet en wat nou slank. Ik lijk wel graatmager. Ongezond. En als ik dan weer kijk naar de selfies van zeker de laatste maanden, zie ik het levensplezier, het genieten, het zijn in het nu. De eenzaamheid zie ik nog maar zelden scherp afgetekend in de lijnen van mijn gezicht of in de diepe donkere diepten van mijn ogen. Een ander verschil wat ik zelf opmerk, maar ieder ander waarschijnlijk compleet ontgaat: ik zie dat ik aan het leren ben om mijn zorgen te delen, het niet meer allemaal zelf wil oplossen. Gevoed vanuit het niet tot last willen zijn of zielig gevonden willen worden en het niet willen belasten van die anderen omdat ook zij al meer dan genoeg op hun bord of in hun hutkoffer hebben. Ik zie dat ik het niet meer alleen wíl dragen, er bewust voor kies mijn hand uit te reiken en ook dat stuk kwetsbaarheid wil laten zien. En ja, ik ga hier ook nog regelmatig op mijn bek – blijf het één van de meest moeilijke dingen in het leven vinden.
Vandaag is het echter een uitzondering. Ik maak me zorgen om mijn aap, en dat heeft alles te maken met het feit dat hij ziek is. En in plaats van beter te worden, wordt hij steeds beroerder en neemt de koorts heel even af om vervolgens weer in volle kracht toe te slaan. Hij hoest bijna non-stop, nu ook in de nachtelijke uren. Het brengt me terug naar heel slechte tijden, gevuld met zorgen, ziekenhuizen en diepe ellende. Verstandelijk weet ik dat ik me geen zorgen hoef te maken, het is goed, alles is goed, dit is gewoon een griep, dit is een andere situatie, een ander moment. Ik graaf nog wat dieper, om van mijn eigen ongemak af proberen te komen. Ik baal, want heb ik niet de afgelopen jaren keihard gewerkt om van dit stuk af te komen?! Op een diepere, spirituele laag zie ik zelfs de Saturnische invloed. De invloed van de 7 jaren cyclus, die onze leven opdeelt in fases van 7 jaren. Over 2 maanden is het 7 jaar geleden dat die ellende begon. Inmiddels zijn we ook al een aantal jaren ‘uit’ de ellende, het is puur een trigger, houd ik mezelf voor. Ik probeer mezelf over te geven in datzelfde vertrouwen wat ons al die tijd zover heeft gebracht. Mee te gaan met de flow en te vertrouwen. Dit moment te zien als een mogelijkheid om dit stuk op een nog dieper niveau te kunnen en mogen genezen. Maar toch, die dokter moet wel even naar hem kijken, want nog een slapeloze nacht zoals de afgelopen nacht, gaat geen van ons beiden goed doen.
Mijn gedachten bewegen zich weer terug naar gisteravond. Zo kijkend naar de plaatjes van de voorgaande jaren, denk ik aan de laatste maanden van dit jaar. Het waren maanden gevuld met genezing, groei, intens genieten, maar ook afscheid en diepe rouw hadden een grote rol. Ik begin steeds duidelijker te zien hoe de 7-jaren-cyclus een rol speelt binnen dit alles. In 2023 woon ik 7 jaar in dit huis, over twee maanden is het 7 jaar geleden dat mijn leven compleet op zijn kop werd gezet maar nader ik ook het einde van de 7e ronde van de 7-jaars-cyclus. De wat?? Ja, je leest het goed. De 7-jarige cycli kun je weer opdelen in elkaar opvolgende fases van 7 jaar. En ik ga nu richting het einde van die 7e fase van de 7 jaar. Het lijkt wel een magische formule. Die bewuste fase staat voor het testen, het uitproberen, van met name jezelf, wat werkt voor jou, wat past bij jou. Het brengt een glimlach op mijn gezicht. Nog niet zo heel lang geleden sprak ik hier met een dierbare vriend over. Dat mijn leven zich kenmerkt door de 7 jaren. Vooral op relatie gebied, al mijn langdurige relaties lijken rond of nabij de 7 jaar schipbreuk te lijden. In 2022 had ik dan ook besloten om nu eens een periode solo verder te gaan. Geen relaties meer, geen tijd voor, geen zin in, veel te veel gedoe. En dat gedoe en drama was ik nu gewoon wel eens zat. Ik was allang tot het inzicht gekomen dat ik het samen met mijn kind heel leuk heb en het ook heel goed in mijn eentje kan redden. Wat me al die tijd weerhield? Toch weer die angst voor een diepe val in eenzaamheid. Maar, daar was een oplossing voor wist ik: vriendschappen! Als ik met vrouwen vriendschappen op kan bouwen, en continueren (iets wat ik nooit echt in de vingers leek te krijgen) dan moest ik dat met een manspersoon toch ook kunnen! En zo stond de tweede helft van 2022 volledig in het teken van platonische relaties met mannen. Nou ja, een deel dan. Een deel waar ik in deze blog ook niet verder op in zal gaan. Er is nog veel te onderzoeken, te ontdekken en te integreren. Op de drempel van 2022 naar 2023 wordt er dus nog altijd geïnvesteerd in vriendschappen, vertrouwen, liefde en het omzetten van oude patronen. Want ook al zitten we in Saturnische cycli, blijven de planeten altijd maar om ons heen dansen, veranderd Moeder Aarde per seizoen en heersen de super influenza’s (want ja, uiteindelijk blijkt zoonlief gewoon een heftige griep inclusief keelontsteking te pakken te hebben) – die oude patronen laten zich niet zomaar de levensadem ontnemen.
Vol liefde en vertrouwen met vooral in mezelf, ga ik zo beginnen aan het echte jaaroverzicht 2022. Kukel ik nog net niet die drempel over, maar laat ik me vol vertrouwen vallen… wetend dat het goed is, goed komt en goed zal zijn. In het nieuwe jaar hoop ik weer een inspiratiebron te mogen zijn, al is het maar voor 1 persoon, want dan is mijn missie geslaagd. Voor de rest zal het me kippenkots zijn of er 1000 anderen zijn die al dit intiem delen maar raar of vreemd vinden. Het gaat mij puur om die 1, 2 of misschien wel 3 mensen die ik inspireer door het laten meekijken in mijn niet-zo-perfecte leven, waar ik alles uit haal wat er maar uit te persen valt. En dat alles doe ik door het volgen van mijn passies, het vertrouwen in de liefde, en het delen van mijn dagelijkse shitshow die zorgt dat er weer mooie bloemen en bomen kunnen groeien op zeer vruchtbare gronden. Tot gauw lieve lezers, wees een beetje lief voor elkaar, voor jezelf met name en leef die passies, voel dat vuur – dikke kus, die Rooie ❤
Reactie plaatsen
Reacties